Za Tęczowym Mostem

Dziękujemy też wszystkim osobom wspierającym naszego dziadzia.
Biegaj bez bólu piesku z Ninką po niebieskich łąkach… [*]

15 grudnia 2021
Dzisiejszy dzień jest dla nas dniem pełnym smutku…
Za Tęczowy Most odszedł Amet, pieszczotliwie nazywany przez dom tymczasowy Stefanem.
Zdawaliśmy sobie sprawę, z tego, że zegar przyspieszył, że dziadzio słabnie. Spacery stawały się krótsze, ale wciąż był błysk w oku i chęć życia. Nagłe pogorszenie postawiło nas i dom tymczasowy w stan pogotowia. Niedowład tylnych łap, silne objawy bólowe, pojawienie się drgawek padaczkowych nie wróżyły nic dobrego… Miałyśmy jednak nadzieję, że to jeszcze nie ten moment, że może diagnostyka szczegółowa pozwoli postawić jeszcze na jakiś czas miśka na łapki. Niestety złe wyniki kontrolnych badań krwi oraz wykonane rtg kręgosłupa nie pozostawiły złudzeń. Komentarz lekarza prowadzącego odebrał nam nadzieję …
Nie mogłyśmy pozwolić na powolne odchodzenie dziadzia w cierpieniu.
Dziś odszedł spokojnie w ramionach Agnieszki.
Gdy prawie 23 miesiące temu Amet trafił pod skrzydła Fundacji był wrakiem psa: wyniszczony, schorowany, szkielet obleczony futrem… Walkę o przywrócenie go do zdrowia wygrałyśmy, choć nie była łatwa.
Los postanowił też podarować mu prawdziwy dom, własną rodzinę i to co najważniejsze – miłość opiekunów oraz bezpieczeństwo.
Agnieszka nie zawahała się i przyjęła go jako naszego rezydenta. Nie miało znaczenia jak długo będzie mógł cieszyć się dobrą kondycją. A nie jest łatwo podjąć taką decyzję i zobowiązanie bezpośrednio po odejściu własnego futra, które przegrało walkę z chorobą nowotworową.
Dziękujemy Agnieszce i jej Rodzinie za ogromną empatię i serce podarowane bezinteresownie staremu, schorowanemu psu. Ten rok pozwolił Ametowi poczuć się kochanym i szczęśliwym.

Inaczej żegna się psa, który odchodzi w domu, kiedy wiemy, że zdążyłyśmy. Kiedy wiemy, że druga cześć jego historii była wypełniona miłością, poczuciem bezpieczeństwa i przynależności. To nie znaczy, że nie boli, bo zawsze odchodzą zbyt szybko. Ból po stracie psa, który nie doczekał szczęśliwego zakończenia jest inny. Trzeba zmierzyć się z uczuciem porażki, odpowiedzieć sobie na pytanie, czy zrobiło się wszystko, na koniec trzeba poradzić sobie ze zwyczajną, ludzką złością na cały świat. Na to, że ktoś skrzywdził, na to, że mimo naszych starań, nikt nie zobaczył w tym psie TEGO SWOJEGO psa, o którego warto się starać, dla którego warto spróbować, a potem dać mu wszystko czego wcześniej nie dostał.
Dziś (23.01.2021) naszym psem-wyrzutem sumienia stała się Saga.
Zostałyśmy zmuszone do podjęcia decyzji o eutanazji, ze względu na rozległe zmiany nowotworowe. Nie zdążyłyśmy znaleźć jej domu, mogłyśmy dać jej wyłącznie godna śmierć. Przepraszamy Cię piesku, mamy na dzieje, że za Tęczowym Mostem dostaniesz wszystko, na co zasługujesz.

Przychodzi taki dzień w życiu każdego Psa, kiedy musi po raz ostatni spojrzeć w oczy człowiekowi, który go kochał. Człowiekowi, którego kochał Pies.Pies stara się, aby to spojrzenie nie było przeraźliwie smutne, aby nie oddawało całego smutku, który czuje Pies. Pies, jako istota czysta i empatyczna nie chce sprawiać bólu, temu, kogo bardzo kochał. Jednak nie ma wyboru. Stara się walczyć do końca. Nie dla siebie, bo nie ma już siły. I wie, że powinien odpocząć. Jednak w jego wyobraźni pojawia się dźwięk łamanego ludzkiego serca, które pęka na milion kawałków.Pies bardzo nie chce przyczynić się do tego, jednak musi. Jest tak bardzo zmęczony. Chciał by odpocząć. Dla ukochanego człowieka trwałby dalej. Jednak nie ma wyboru.Musi po raz ostatni odwrócić się za siebie i mimo, że psie serce również pęka, Pies musi iść na ostatni spacer. Tym razem samotny. Stawia Pies jedną łapę na Tęczowym Moście. Później drugą, trzecią i czwartą. I dociera do niego, że to jedyna droga… Delikatne ciepło i ciche wołania…. „ Kabi, chodź do nas, od tak dawna na Ciebie czekami.. Kabi… No chodź.”I Kabi poszedł. A my zostaliśmy. Jest już ciemno, patrzymy w niebo na gwiazdy. Dzisiaj jest o jedną gwiazdę więcej – to nasz Kabiś. Kolejny anioł do malamuciego kompletu w niebie.Nie wiemy, jak wyrazić naszą wdzięczność dla Oli, która przygarnęła Psa na ostatnie miesiące. Wiedziała, że wkrótce nadejdzie ten najgorszy dzień.Ola dała mu 6,5 miesiąca miłości, radości, bliskości.W jesieni życia los Kabiego potoczył się bardzo złym torem. Został sam. Dzięki pomocy wielu osób Kabi odnalazł drugą i chyba tą najmocniejszą ludzką miłość.Dziękujemy Oli, Martynie, Grażynie, Beacie, wirtualnym opiekunom.Słowo dziękuję – niby proste. A jednak nie…Bo nie ma jak podziękować za posklejanie psiego serca…Kabi… Do zobaczenia [*]

Koniec. To już jest koniec, nie ma już nic, żadnej drogi, którą możemy pójść…
Żałosny krzyk w przestrzeń. Łzy wylane, czy na darmo?
Brego nie żyje. Odszedł po cichu. Malamucia dusza poleciała do Aniołów. Znów Niebo się upomniało. Nie winię nikogo. Gdybym była Psim Aniołem i patrzyła na to, co dzieje się na ziemi, też wezwałabym dzieci do siebie.
Bo one są lepsze niż my. Nie znają zawiści, zazdrości. Czerpią pełnymi łapami z „dziś”, bo może nie być jutra. Jutra nie będzie dla Brego. Może kiedyś ktoś we mgle zobaczy Brego. Może w Bieszczadach, miejscu idealnym dla wilków. Może przemknie niewidzialny, lecz zauważony.
Żegnaj piesku…
Jesteś wolny, biegnij…
Ile sił w łapach…

Drodzy, niestety nie zawsze życie daje nam przywilej informowania Was
o tym, że po raz kolejny udało się pomóc. Wczoraj rano (25.03.2020) na ostatni spacer za Tęczowy Most poszedł Gucio. To jeden z tych podopiecznych, o których pamięta się długo. Za jego wolę życia, za walkę, za zmaganie się z chorobą i za małe zwycięstwa, które dla nas były wielką sprawą.
Dziękujemy Wam za to, że nie był Wam obojętny, nie odszedł nieznany, anonimowy, po cichu.
Dziękujemy Domowi Tymczasowemu: Małgosi i Darkowi, którzy traktowali Gucia jak swojego psa i opiekowali się nim najwspanialej na świecie.
Dziękujemy wszystkim, którzy wspierali jego leczenie i finansowo,
i darami, i ogromem ciepłych słów i myśli.
Biegaj szczęśliwy Guciu razem z resztą Malamuciej Ekipy…

Do zobaczenia…

Pies legenda… Najtrudniejszy podopieczny, który trafił pod skrzydła Adopcji Malamutów w styczniu 2010 r. Piękny, z łatką killera i wyrokiem eutanazji. Szansę na drugie, lepsze życie wykorzystał z nawiązką. Pod okiem szkoleniowca z nieprzewidywalnego, agresywnego psa stał się pogodnym malamutem. Bawił się w stadzie jak szczeniak, a ludzi witał z malamucim wdziękiem i radością. Jola Sołek , byłaś pierwszą osobą, która pokazała mu, że człowiek może być fajny. Wyznaczyłaś granice, wprowadziłaś sztywne zasady, oddałaś mu swoje serce. Za to Fuxio pokochał cię miłością bezwarunkową. Dziękujemy.
Ale szansę na życie Fux dostał przede wszystkim od grona ludzi, którzy nie skreślili go, lecz wspierali przez blisko 10 lat śledząc jego losy. Nie mamy słów mogących wyrazić naszą wdzięczność.
W maju 2019 oku u Fuxa zdiagnozowano duży guz na wątrobie i mniejszy na śledzionie.. Dziś nadszedł smutny dzień pożegnania.
Biegaj piesku bez bólu, wiecznie młody za Tęczowym Mostem. Żegnaj…